”ഓ … പ്രിയേ.. പ്രിയേ.. നിനക്കൊരു ഗാനം… ” ചാക്കോച്ചനെ കുറിച്ച് ദീപ നിശാന്തിന്‍റെ രസകരമായ കുറിപ്പ്

ഇളംതൂവൽമുടിയും അലസമന്ദഹാസവും തണുത്ത വെളുപ്പും കള്ളനോട്ടവുമായി വെള്ളിത്തിരയിലേക്ക് ഒരു ഹീറോഹോണ്ട സ്പ്ലെൻഡറും ഓടിച്ചു വന്ന ഈ ചെറുപ്പക്കാരൻ്റെ ഫോട്ടോ ഞാനെൻ്റെ കെമിസ്ട്രി ബുക്കിൽ സൂക്ഷിച്ചുവെച്ചിരുന്ന ഒരു കാലമുണ്ടായിരുന്നു ജീവിതത്തിൽ. അന്നത്തെ പ്രീഡിഗ്രി ഒന്നാംവർഷക്കാരിയുടെ കൗമാരചാപല്യങ്ങളിൽ ആ ഫോട്ടോയ്ക്കും ഇടമുണ്ടായിരുന്നു.അമ്മയുടെ അനിയത്തിയുടെ മകൾ സിന്ധുവാണ് ഒരവധിക്കാലത്ത് കുഞ്ചാക്കോ ബോബൻ്റെ ഫോട്ടോ എനിക്കു തന്നത്. ഇഷ്ടപ്പെട്ട നടീനടൻമാരുടെ ഫോട്ടോകൾ അന്നൊക്കെ സ്റ്റേഷനറി കടകളിൽ നിന്നും ലഭിക്കുമായിരുന്നു. അവിടുന്നു വാങ്ങിച്ച ഫോട്ടോകളും സിനിമാവാരികകളിൽ നിന്ന് വെട്ടിയെടുത്ത കളർചിത്രങ്ങളുമായി ഒരാൽബം തന്നെ സിന്ധുവിന് സ്വന്തമായുണ്ടായിരുന്നു.അതിൽ നിന്നാണ് ഒരു ഫോട്ടോ അവളെനിക്ക് മനസ്സില്ലാമനസ്സോടെ സമ്മാനിച്ചത്.കൃത്യമായും സവർണസൗന്ദര്യബോധത്താൽ പരിചരിക്കപ്പെട്ട എൻ്റെ അന്നത്തെ അഭിരുചികളെ കുഞ്ചാക്കോ ബോബൻ പൂർണമായും തൃപ്തിപ്പെടുത്തി.
സിന്ധു സമ്മാനിച്ച ആ ഫോട്ടോ ഞാനെൻ്റെ കെമിസ്ട്രി ടെക്സ്റ്റ് ബുക്കിനിടയിൽ ഒരു മയിൽപ്പീലി പോലെ തിരുകി വെച്ചു.ആ തടിച്ച പുസ്തകം ഞാൻ എടുക്കാറേയില്ലായിരുന്നു.കേരളവർമ്മയിൽ സെക്കൻഡ് ഗ്രൂപ്പിനാണ് ഞാൻ പഠിക്കുന്നതെന്ന് ബന്ധുക്കളെ ഓർമ്മപ്പെടുത്താനായി മാത്രം ആ പുസ്തകം എൻ്റെ മേശപ്പുറത്ത് സ്ഥാനം പിടിച്ചു. കെമിസ്ട്രി ബുക്ക് കാണുമ്പോഴെല്ലാം ചീമുട്ടയുടെ ഗന്ധമുള്ള ഒരു ആസിഡിൻ്റെ മണം എൻറെ മൂക്കിലേക്ക് അടിച്ചു കയറുമായിരുന്നു. ഒരിക്കൽ കെമിസ്ട്രി ലാബിൽ വെച്ച് ഒരു കുപ്പി എൻ്റെ കയ്യിൽ നിന്ന് അബദ്ധത്തിൽ താഴെ വീണ് ലാബിൽ ദുർഗന്ധം പരന്നപ്പോൾ ആൾക്കൂട്ടത്തിൽ നഗ്നയാക്കപ്പെട്ടതു പോലെ ഞാൻ അപമാനിക്കപ്പെട്ടതാണ്. “ശ്രദ്ധിക്കണ്ടേ?” എന്ന് കെമിസ്ട്രി ടീച്ചർ ദേഷ്യപ്പെട്ട് പറഞ്ഞതോടെ എല്ലാ ആത്മവിശ്വാസവും തകർക്കപ്പെട്ട് ആ ലാബിൽ നിന്ന സംഭവത്തിനു ശേഷമാണ് രസതന്ത്രം എനിക്കൊട്ടും രസമില്ലാതായത്.
കെമിസ്ട്രി ലാബിൽ മാത്രമല്ല, സുവോളജി ലാബിലും ബോട്ടണി ലാബിലും ഫിസിക്സ് ലാബിലുമെല്ലാം അബദ്ധങ്ങളുടെ ഘോഷയാത്ര തന്നെയായിരുന്നു എനിക്ക്. വിറയാർന്ന കൈകാലുകളോടെ ലാബിലേക്ക് കയറുന്ന ഒരു മോശം വിദ്യാർത്ഥിനിയായിരുന്നു ഞാൻ.ഡിസക്ഷൻ ബോക്സുമായി സുവോളജി ലാബിലേക്കു കയറുമ്പോൾ ഒരു മോർച്ചറിയിലേക്ക് കയറും പോലെ എൻ്റെ ഹൃദയം പടപടാ മിടിക്കും. ഒരു കൊച്ചു മിടിപ്പോടെ കുരിശിലേറ്റപ്പെട്ടവനെപ്പോലെ മേശപ്പുറത്ത് മലർന്നു കിടക്കുന്ന പാറ്റ എന്നെ തഥാഗതനെപ്പോലെ അഹിംസാവാദിയാക്കും.. വീട്ടിൽ രാത്രി വെള്ളം കുടിക്കാനായി അടുക്കളയിലെ ലൈറ്റിടുമ്പോൾ പരക്കം പായുന്ന പാറ്റകളെ ചൂലു കൊണ്ടടിച്ച് കൊലപ്പെടുത്തുമ്പോഴില്ലാത്ത കുറ്റബോധം സുവോളജി ലാബിലെ പാറ്റയെക്കാണുമ്പോൾ എനിക്കുണ്ടാകുമായിരുന്നു.എത്ര കഴുകിയിട്ടും കൈയിൽ നിന്നും വിട്ടുമാറാത്ത പാറ്റമണം വ്യാഴാഴ്ചദിവസങ്ങളിൽ എന്നെ പട്ടിണിക്കാരിയാക്കി.ഒട്ടും ചേരാത്തിടത്താണ് ഞാൻ ചെന്നുപെട്ടതെന്ന അപകർഷതാബോധത്തിൽ ആണ്ടുമുങ്ങിക്കിടന്നിരുന്ന ആ നാളുകൾ..
ആ വിരസകാലത്തെ ആശ്വാസങ്ങളിലൊന്നായിരുന്നു കുഞ്ചാക്കോ ബോബൻ.അങ്ങനെ പരീക്ഷാസമയത്ത് മാത്രം ശാപമോക്ഷം കിട്ടുന്ന അഹല്യയെപ്പോലിരുന്ന കെമിസ്ട്രി ടെക്സ്റ്റ് ബുക്കിനുള്ളിൽ കുഞ്ചാക്കോ ബോബൻ കയറിയിരുന്നു.

പിന്നെപ്പിന്നെ കൗമാരക്കാരിയുടെ ആരാധനയുടെ തീവ്രത കുറഞ്ഞു. ‘മഴവില്ലും’ ‘ഇങ്ങനെയൊരു നിലാപ്പക്ഷി’യും ‘മുല്ലവള്ളിയും തേന്മാവും ‘ ‘പ്രേം പൂജാരി’യും ഒക്കെ എനിക്കിഷ്ടമായിരുന്നിട്ടും കുഞ്ചാക്കോ ബോബൻ ഒട്ടും സെലക്റ്റീവല്ലെന്ന പതിവു വിലയിരുത്തലിൽ ഞാനും കൂടെക്കൂടി.. ഏകനായകപ്രാധാന്യമുള്ള ചിത്രങ്ങളിൽ മാത്രം ശ്രദ്ധ കേന്ദ്രീകരിച്ചിരുന്നുവെങ്കിൽ കുറേക്കൂടി ഏകാഗ്രമായ പരിചരണം സിനിമയിൽ അയാൾക്കു ലഭിച്ചേനെ എന്നു നിരാശപ്പെട്ടു.
നിശാന്ത് ഹീറോഹോണ്ട സ്പ്ലെൻഡറിൽ കോളേജിലേക്ക് വരുമ്പോൾ ചിലപ്പോഴൊക്കെ ‘അനിയത്തിപ്രാവി’ലെ സുധിയെ ഞാനോർക്കും.. ആ സിനിമയുടെ ക്ലൈമാക്സ് പോലെ ഇരുവീട്ടുകാരും ആശീർവദിച്ച് നടക്കുന്ന വിവാഹം സ്വപ്നം കാണും.അങ്ങനെയിരിക്കെയാണ് എൻ്റെ പ്രണയം വീട്ടിലറിഞ്ഞ് കോളിളക്കമുണ്ടായത്.. അമ്മയെന്നെ വഴക്കുകൾ കൊണ്ട് മൂടിയിരുന്ന ഒരു ദിവസമാണ് അച്ഛമ്മ അമ്മയെ തടഞ്ഞു കൊണ്ട് അതു പറഞ്ഞത്..
“കുട്ടീനെ ചീത്ത പറഞ്ഞത് മതി ലീലേ… മനുഷ്യമ്മാരല്ലേ ”
“മനുഷ്യമ്മാരല്ലേ ” എന്ന വാക്കിന് ആ സന്ദർഭത്തിൽ വല്യ പ്രസക്തിയൊന്നുമില്ലായിരുന്നെങ്കിലും ആ ഒറ്റവാക്കിൽ അമ്മ നിശ്ശബ്ദയായി.. അച്ഛമ്മ പൂർവ്വാധികം ഊർജ്ജസ്വലയായി തുടർന്നു പറഞ്ഞു:
“ആ ചെക്കനെ ഞാൻ കണ്ടിട്ട്ണ്ട്.. നല്ല ചെക്കനാ.. നടത്തിക്കൊടുത്തോണ്ട് കൊഴപ്പൊന്നൂല്ല..”
അമ്മയെന്നെ ക്രൂദ്ധമായി നോക്കി.. അച്ഛമ്മ നിശാന്തിനെ എങ്ങനെ കാണാനാണെന്ന സംശയത്തിൽ ഞാനും അന്തംവിട്ട് അച്ഛമ്മയെ നോക്കിക്കൊണ്ട് ചോദിച്ചു:
”അച്ഛമ്മയെപ്പളാ കണ്ടേ?”
അമ്മയുടെ തെറ്റിദ്ധാരണ എനിക്കു മാറ്റണമായിരുന്നു. ഞാനും അച്ഛമ്മയും തമ്മിൽ സഖ്യകക്ഷികളാണെന്ന സംശയത്തിലാണ് അമ്മ നിൽക്കുന്നത്..
”ഇവടെ ഇരുന്നീര്ന്ന ഒരു ബുക്കിൻ്റെടേല് ഞാൻ കണ്ടിട്ട്ണ്ട്.. ” അച്ഛമ്മ മേശപ്പുറത്തേക്ക് വിരൽചൂണ്ടിക്കൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
അമ്മയെ നോക്കാൻ എനിക്ക് ഭയം തോന്നി.. നിശാന്തിൻ്റെ ഒരു ഫോട്ടോ എൻ്റെ കയ്യിലുണ്ടെങ്കിലും അത് പരമഭദ്രമായി സൂക്ഷിച്ചിട്ടുണ്ട് എന്നാണ് എൻ്റെ വിശ്വാസം.. അത് അച്ഛമ്മ കാണാൻ ഒരു വഴിയുമില്ല..
“ഏതു ബുക്കാ.. ” ഞാൻ വീണ്ടും.
“ഇവടിണ്ടാർന്നു.. ഇപ്പോ കാണാല്യ” അച്ഛമ്മ കള്ളം പിടിക്കപ്പെട്ട കുട്ടിയെപ്പോലെ പതറി.
അപ്പോഴും കുഞ്ചാക്കോ ബോബൻ എൻ്റെ ഓർമ്മയിലില്ല.. ഞാൻ മേശപ്പുറത്തു നിന്നും സ്ലാബ് ഷോക്കേസിലേക്ക് മാറ്റി അടുക്കി വെച്ചിരുന്ന പുസ്തകങ്ങൾ കയ്യിലെടുത്തു…
“ആ അതിലന്നെ… ” തടിച്ച കെമിസ്ട്രി പുസ്തകത്തിനു നേരെ അച്ഛമ്മ വിരൽ ചൂണ്ടി..
തുറന്നപ്പോൾ അൽപ്പം മുന്നോട്ടാഞ്ഞ് കള്ളച്ചിരിയിൽ കുഞ്ചാക്കോ ബോബൻ..
ആ സംഘർഷഭൂമികയിലും എനിക്ക് ചിരി പൊട്ടി.
“ഇതാണോ?” ഞാൻ അച്ഛമ്മയ്ക്കു നേരെ ഫോട്ടോ നീട്ടി.
” ആ.. ” അച്ഛമ്മ ചിരിച്ചു കൊണ്ട് ഒന്നിളകിയിരുന്നു.
“നല്ല ചെക്കനാ.. എനിക്കിഷ്ടായി.. നല്ല നെറണ്ട് ലേ “.. അച്ഛമ്മ സംതൃപ്തിയോടെ പറഞ്ഞു.
‘നല്ല നിറം’ എന്നു വെച്ചാൽ വെളുപ്പുനിറമാണെന്ന് കരുതുന്നത്രയും റേസിസമൊക്കെ അച്ഛമ്മക്ക് സ്വന്തമായുണ്ടായിരുന്നു. സ്കൂളിൽ പഠിക്കുമ്പോ എനിക്കുണ്ടായിരുന്ന തവിട്ടുനിറം അച്ഛമ്മയെ എന്നും നിരാശപ്പെടുത്തിയിരുന്നു.
” പെറ്റിട്ടപ്പോ എങ്ങനെയിരുന്ന മോളാർന്നു ” എന്ന ഗതകാലസ്മരണയിൽ അച്ഛമ്മ എൻ്റെ അപകർഷതാബോധത്തെ വളർത്തി. “കുപ്പമഞ്ഞൾ അരച്ചു തേച്ചാ നല്ലോണം വെളുക്കും” എന്ന പ്രലോഭനത്തിൽ കുറേക്കാലം കുപ്പമഞ്ഞളരച്ച് മുഖത്ത് പുരട്ടി ചുവന്ന മുഖവുമായി ഒരു പിശാചിനിയെപ്പോലെ പാടത്തും പറമ്പിലും ഞാൻ അലഞ്ഞു നടന്നിരുന്നു. പക്ഷേ എത്ര കുപ്പ മഞ്ഞളരച്ചു തേച്ചിട്ടും എൻ്റെ തവിട്ടു നിറം മാറിയില്ല.. ഒടുവിൽ ഞാനാ ശ്രമമുപേക്ഷിച്ചതാണ്.
ഫോട്ടോയിലെ ‘നല്ല നെറള്ള’ ചെക്കൻ അച്ഛമ്മയുടെ സൗന്ദര്യഭാവനകളെ സംതൃപ്തിപ്പെടുത്തി.
ഞാൻ അമ്മയ്ക്കു നേരെ ഫോട്ടോ നീട്ടി.
അമ്മയുടെ മുഖത്ത് ഒരു ചിരി മിന്നിമറഞ്ഞു.
മൂടൽമഞ്ഞ് നിറഞ്ഞിരുന്ന ആ കാലത്ത് കുറേ നാളുകൾക്ക് ശേഷം എൻ്റെ വീട്ടിൽ ചിരിയുടെ നിലാവെളിച്ചം പരത്തിയതിന് കുഞ്ചാക്കോ ബോബനോടെനിക്ക് ഇപ്പോഴും കടപ്പാടുണ്ട്.

******
നാലഞ്ചു വർഷം മുൻപ് ഒരു സ്കൂളിലെ പരിപാടിക്കിടെ കുഞ്ചാക്കോ ബോബനെ ഞാൻ നേരിൽ കണ്ടിരുന്നു. അവിടത്തെ ഫാദർ, കുഞ്ചാക്കോ ബോബനെ എനിക്കു പരിചയപ്പെടുത്തിത്തന്നപ്പോൾ ഞാൻ ചിരിച്ചു.
തീർത്തും ഔപചാരികവും കൃത്രിമവുമായ ഒരു സന്ദർഭം!
” ഒരു കാലത്ത് നിങ്ങളുടെ ചിത്രം പുസ്തകത്താളിലൊളിപ്പിച്ചു വെച്ചിരുന്ന ഒരു കടുത്ത ആരാധികയായിരുന്നു ഞാൻ ” എന്നു പറയാൻ എനിക്കപ്പോൾ തോന്നിയില്ല.
ആരാധകർ ഫോട്ടോയ്ക്കും മറ്റും കുഞ്ചാക്കോ ബോബനെ വളഞ്ഞപ്പോൾ എൻ്റെ പ്രായത്തിന് ഇതൊന്നും ചേരില്ലെന്ന മട്ടിൽ അസാമാന്യപക്വതയോടെ ഞാൻ ഒതുങ്ങി മാറി നിന്നു.
കുഞ്ചാക്കോ ബോബന് പഴയ അതേ പ്രായമായിരുന്നു.
പ്രായമേറിയത് എനിക്കു മാത്രമാണെന്ന് തോന്നി..
ഈ പ്രായത്തിൽ ഒരാരാധികയുടെ വേഷമണിഞ്ഞാൽ ഞാനൊരു കോമാളിയായിത്തീരുമോ എന്നു ഭയന്നു..
ഒരുകാലത്ത് നട്ടുച്ചവെയിലിൻ്റെ ഏകാന്തതയിൽ പറമ്പിൽ നടന്ന് ”ഓ … പ്രിയേ.. പ്രിയേ.. നിനക്കൊരു ഗാനം… ” എന്ന പാട്ടും പാടി നടന്നിരുന്ന എന്നെയോർത്ത് എനിക്ക് ചിരി പൊട്ടി..

*****
ഇന്നലെയാണ് ‘നായാട്ട് ‘ കണ്ടത്.. ആ സിനിമയുടെ പരിചരണരീതിയോട് വിയോജിപ്പുണ്ടെങ്കിലും പ്രവീൺ മൈക്കിളിനെ എനിക്കിഷ്ടപ്പെട്ടു. പഴയ ചോക്ക്ലേറ്റ് ഹീറോയുടെ ഭാവവിനിമയരീതികളിൽ നിന്ന് കുഞ്ചാക്കോ ബോബൻ എത്ര മാറി എന്നാശ്ചര്യപ്പെട്ടു…
‘ട്രാഫിക്കി’ലെ ആബേലിനെക്കണ്ടപ്പോഴും ‘ഹൗ ഓൾഡ് ആർ യൂ’ വിലെ രാജീവിനെക്കണ്ടപ്പോഴും ‘വലിയ ചിറകുള്ള പക്ഷികളി’ലെ ഫോട്ടോഗ്രാഫറെക്കണ്ടപ്പോഴും ‘ടേക്ക് ഓഫി’ലെ ഷെഹീദിനെക്കണ്ടപ്പോഴും ‘വേട്ട’യിലെ മെൽവിൻഫിലിപ്പിനെക്കണ്ടപ്പോഴും ‘അഞ്ചാം പാതിര’യിലെ അൻവർ ഹുസൈനെക്കണ്ടപ്പോഴുമെല്ലാം എനിക്കീ ആശ്ചര്യമുണ്ടായിരുന്നു..
ആ ആശ്ചര്യം ഇനിയും വളരുമായിരിക്കും…
പണ്ടത്തെ കെമിസ്ട്രി ബുക്കിലെ ആ ഫോട്ടോയിൽ നിന്നും ഈ എഴുത്തിലേക്ക് കാൽനൂറ്റാണ്ടോളം പഴക്കമുണ്ടെന്നോർക്കുമ്പോൾ ചിരി വരുന്നു…
അല്ലെങ്കിലും കരിപ്പാത്രം തേച്ചുമിനുക്കിയെടുക്കും പോലെ പഴയ ഓർമ്മകൾ മിനുക്കിയെടുക്കാനും കൂടിയുള്ളതാണല്ലോ ചില ചിരികൾ…